Амгалан аав

Амгалан аав

Үүлэн хээтэй тэрлэгээ шуугаад 

Үүрийн цолмонтой адуундаа мордсон 

Үг нь хатуу ч зөөлөн сэтгэлтэй 

Өлчир хээгүй миний л аав уу даа 

Үг нь хатуу ч зөөлөн сэтгэлтэй 

Өлчир хээгүй миний л аав уу даа 

Гандуу тэрмэн дээлээ нөмрөөд 

Ганзгаа гоёод хээр хоносон 

Гүдэсхэн шударга дөлгөөн зантай 

Гөрмөл бугуйл шиг миний л аав уу даа 

Гүдэсхэн шударга дөлгөөн зантай 

Гөрмөл бугуйл шиг миний л аав уу даа

Угалз шагласан хүрмээн ханзартал 

Уургач хулантай наадаж явсан 

Уртын дуугаараа нутгаа гоёсон 

Уул шиг амгалан миний л аав уу даа 

Уртын дуугаараа нутгаа гоёсон 

Уул шиг амгалан миний л аав уу даа 

Уртын дуугаараа нутгаа гоёсон 

Уул шиг амгалан миний л аав уу даа 

 Миний л аав уу даа

Сэтгэлийн булаг

Бороотой өглөө чамайгаа үгүйлээд

Бодлын мананд өртмөөргүй өнжмөөр өө 

Бор дарсанд согтмооргүй дуулмаар аа 

Балтай зөгийг үргээмээргүй өсгөмөөр өө

Сэтгэлийн булаг минь

Чам уруу үерлэлээ 

Хайрт минь 

Хааяа чамдаа уйлмааргүй тунимаар аа 

Хайрын гэрэлд дуугүйхэн туйлмаар аа 

Хатан сэнтийд зөнгөөрөө залармаар аа 

Хатуу орчлонг зөөлрүүлэн аргадмаар аа 

Сэтгэлийн булаг минь 

Чам руу үерлэлээ 

Хайрт минь 

Уулзахын зуурт салмааргүй дасмаар аа 

Уянгын дуулалд уярмааргүй хайлмаар аа 

Уран шувууд гүйцмээргүй жиргэмээр ээ 

Урьдын ерөөлд санамааргүй жаргамаар аа 

Сэтгэлийн булаг минь 

Чам руу үерлэлээ 

Хайрт минь 

Сэтгэлийн булаг минь 

Чам руу үерлэлээ 

Хайрт минь

Амьдрал аа би чамд хайртай

Ирсэн нь болбол буцах болдог дэлхийд

Энгэрээ түшээд өвгөд минь одлоо ч

Ээжээ баярлуулж үрс нь төрдөг юмаа

Эхийн хэвлийгээс хүйгээр салавч

Эх орноосоо амь минь салдаггүй

Амьдрал аа ,амьдрал аа би чамд хайртай

Хүслээ дагаад хяслан ирдэг хорвоод

Хүссэн бүхэн санаснаар болдоггүй ч

Хүний хүү чинь зорьсондоо хүрдэг юм

Аавын голомтоос галаа таславч

Алаг үрийнхээ хайраа тасалдаггүй

Амьдрал аа , амьдрал аа би чамд хайртай

Жаргал зовлон ээлжлэн байдаг орчлонд

Хагацлын сүүдэрт зүрх дааран уйлдагч

Хайрын нөмөртөө уужран дуулдаг юм

Амин насныхаа урсгал тасравч

Алтан ургийн хэлхээ тасардаггүй

Амьдрал аа , амьдрал аа би чамд хайртай

Тавилан

Цэн цэнгийн нулимс нь бороо шиг асгарна 

Цээжний амрагаа үгүйлж сэтгэл минь гэглзэнэ

Үүл үүлэн дээрээс алсыг хармаар санагдана 

Өнчин цагаан ботго зүүдэнд минь тэшинэ 

Ай хөөрхий дассан сэтгэлд минь 

Аяс аясхан гуниг төрөөд л байна даа хө 

Сэр сэрхэн салхинаас цэцгийн үнэр анхилна 

Сэрүүн зүүдний тэнгэрт ганцхан чи л харагдана 

Алд алдаар дэнслэвч тогтоож дийлээгүй сэтгэл 

Алс алсхан газраас дуулаж үгүйлэх тавилан 

Ай хөөрхий дассан сэтгэлд минь 

Аяс аясхан гуниг төрөөд л байна даа хө 

Цэн цэнгийн нулимс нь бороо шиг асгарна 

Цээжний амрагаа үгүйлж сэтгэл минь гэгэлзэнэ 

Үүл үүлэн дээрээс алсыг хармаар санагдана 

Өнчин цагаан ботго зүүдэнд минь тэшинэ 

Ай хөөрхий дассан сэтгэлд минь 

Аяс аясхан гуниг төрөөд л байна даа хө

Хайрт минь чи дуугаа дуулаач

Би чамдаа сэтгэлээ дуугаар нээсэн

Бидэн хоёр дуугаар яридаг байсан

Сэргэлэн сайхан дууг дуулсаар

Сэтгэлийн болзоонд яардаг болсон

Дх: Хайрын дууг мянга дуулвал мөнхөрдөг гэнэ лээ 

Хайрт минь чи дуугаа дуулаач 

Би чамдаа хайраа дуугаар нээсэн 

Бидэн хоёр дуугаар яридаг байсан

Ханийн сайхан дууг дуулсаар 

Хайрын бурханг шүтдэг болсон 

Дх: Хайрын дууг мянга дуулвал мөнхөрдөг гэнэ лээ 

Хайрт минь чи дуугаа дуулаач 

Би чамдаа хүслээр дуугаа нээсэн

Бидэн хоёр дуугаар яридаг байсан

Аз жаргалын дууг дуулсаар 

Амрагын тэнгэрт жаргаж явна аа 

Дх: Хайрын дууг мянга дуулвал мөнхөрдөг гэнэ лээ 

Хайрт минь чи дуугаа дуулаач 

Буцаж нэхэхгүй хайр

Буцаж нэхэхгүй хайр

Нүүдлийн шувуудын хойноос гуних хүн олон ч
Нүднээс далд ганцхан ижий минь л намайг бодно
Энэ орчлонгоор дүүрэн ээжээ гэж хашгирвал
Ижий минь л ганцхан миний дууг танина байх даа

Хүслээс гажууд тавиланд төөрч будилж явахад минь
Хүүгээ яаж явааг зөнгөөрөө тааж мэдрэнэ
Нүгэлт санаагүй алдаанд минь харуусаад
Нүдэндээ багтахгүй нулимс нь урсаж мэлмэрнэ


Нэг л өдрийн наран надад халтар харагдаад
Нэхэл хатуу хорвоо ижийг минь аваад одно
Цэцгийн шүүдэр хүртэл мөстэй байдгийг анзаарч
Цэн цэнгийн нулимс нь үнэтэй байгдийг мэдэрнэ

Сүүлчийн ганц амьсгалаа цэцгэнд шингээж та орхиод
Сүүгээр намайг дэлхийдээ даатган өөрөө одох вий дээ
Буцааж нэхэхгүй энэ хайраа ганцхан тийш нь асгачихаад
Бухимдах ч үгүй харуусах ч үгүй орчлонгоос одчих вий дээ ээж минь


Аргал түүж явсан мөр нь үл олдоно
Араг үүрсэн дүр нь нүдэнд хоосон үзэгдээд
Ээжийн минь үглэх тээртэй цагаан аялгуу
Эргээд хэзээ ч олдохгүй уянга болж нэхэгдэнэ

Өнгө цагаан саран таныг тэгэхэд нэхээд
Өрхий заадсаар хойморь тэмтрэн аялна
Намайг тэвэрсэн зураг тань нүдэнд үзэгдээд
Өвлийн шөнө ижий минь даарч суух шиг болно

Нутгийн нэг чулууг ижийнхээ оронд босгоод
Нулимстай нүдээр хорвоог ажихын тэр цагт
Ганцаардахын үедээ барьцгүй орчлонг мэдрээд
Гантиг чулуу түшээд уйлж зогсох вий дээ

Зөөлөн зөөлөн замбуулин

Зөөлөн зөөлөн замбуулин

Үг: Л.Мөнхтөр
Ая: Н.Баасандорж

Агь үнэртсэн цэнхэр талын
Адуу нь дандаа соргог байдаг аа
Уужуу тайван ухаантай аавын минь
Үг нь дандаа эрдэнэ байдаг аа

Зүүд хүртэл жаргаж сэрдэг
Зөв явбал зөөлөн зөөлөн замбуулин

Нар үдэлсэн буурал говийн
Салхи нь дандаа бүлээн байдаг аа
Насан өндөр сайхан ээжийн минь
Санаа нь дандаа сүү байдаг аа

Зүүд хүртэл жаргааж сэрдэг
Зөв явбал зөөлөн зөөлөн замбуулин

Бүжин туулай хярсан бутыг
Харахад нэг л нөмөртэй байдаг аа
Бүүвэй аялсан бүсгүй хүний
Харц нь дандаа зөөлөн байдаг аа

Зүүд хүртэл жаргааж сэрдэг
Зөв явбал зөөлөн зөөлөн замбуулин